Uzun zaman oldu...

Hayat tuhaflıkları ve öngörülemeyenleri ile her an hazır bekliyor...

Uzun zaman oldu biliyorum. Bu süre zarfında hiçbir şey yapmak istemedim. Yaşamak bile çok geldi bana...

23 eylül sabahı uyandım, yatakta doğruldum. Bir ses kulağıma "bugün ölecek" fısıldadı. O saat itibari ile beklemeye başladım... 1,5 saat sonra tel geldi, biz hastanedeyiz diye. O sesi duyup neden gitmedin dediğinizi duyar gibiyim. Ama o kadar kolay değil. Aynı sabah yeni kiralayacağımız evin sözleşmesini imzalamak için gitmek zorundaydım. O günü benimle paylaşan aşkom, embir ve duygu çok iyi bilirler...

Lafı uzatmıycam, babamı kaybettim. Aynı sabah çok istediğim bir evi tuttum, aynı sabah çok sevdiğim bir arkadaşım bir kız çocuk dünyaya getirdi... Ben ise babamı, en yakın arkadaşımı, öğretmenimi, rol modelimi, canımın bir parçasını kaybettim...

Sonrasında uzun bir sürem kayıp... Hala kayıp hissediyorum ama hayat hiç boş durmadan seni oyalamak için maksimum çabayı gösteriyor...

Anlatıp ne hatırlamak, ne de can sıkmak istemiyorum...

Şimdilerde ise çok başka bir telaşımız var. Aşkom askere gidiyor. 12 Aralık'ta teslim olacak. Ama sınava haftaya girecek ve ona göre de ayın 10 unda nereye gideceği uzun dönem mi- kısa dönem mi gideceği belli olacak.

Bahçeli 7'ye taşındık. Evimiz artık hep istediğim gibi tam bir ev-ofis.

Deli gibi örüyorum. Serhat, canının sıkkın olduğunu yünü eline aldığında anlıyorum dedi geçen gün... 

Şimdilik kısaca böyle.

Kendinize iyi bakın