Bugün, sayemde, negatif başlayan bir gündü ve maalesef işler pek yolunda gitmedi. Hep öyledir ya... Aksilikler arka arkaya, birbirini mıknatısla çeker gibi gelir. Bu saate kadar kazasız belasız atlatmış olmamız bile benim için yeterli :)
Bütün şunu çok düşündüm; insanlar neden bu kadar düşüncesiz?
Yeni bir ortama girildiğinde başkalarının sahip olmadığı, kaybettiği ya da hiç sahip olamayacağı şeyleri düşünmezler. Ve kendi hayatlarındaki bu önemli noktadan -kişi, eşya, olay- sürekli bahsedip dururlar.
Kendimi övmek için söylemiyorum. Ama mümkün olduğunca insanları gözlemleyerek, onları dinleyerek, onlar hakkında ortalama bir bilgiye sahip olmadan çok detaylı sohbetlere girmem. Öncelikle gözlemlerim. Konuşabileceğim konuları saptarım. Söyleyeceğim tek bir söz karşımdaki kişiyi (yeni tanıdığım) çok etkileyebilir. Elbette olumsuz ya da duygusal anlamdan bahsediyorum. Kelimeleri tartmak ve ağızdan çıkarken çok dikkat etmek gerek. En azından ben böyle yapmaya çalışıyorum...
Tanıştığım - hali hazırda tanıdığım pek çok insan da ise bunu göremiyorum. Öylesine, anlık sohbetler için düşünmeden konuşan bir çok insan var, maalesef. Bu beni çok üzüyor. Belki o anda üzüldüğümü belli etmiyorum ya da çok yakın olduğun biri ise bir şekilde susması konusunda uyarıyorum.
İnsanları, arkadaşlarımı ve sevdiklerimi öyle çok düşünüyorum ki bazen söylenen bir kelime beynimde yıllarca dönebiliyor. Bunu yapan ailemden biri olduğunda ise durum daha da dramatikleşiyor benim için. Çünkü kol kırılır yen içinde kalır sözünü kimse hatırlamıyor bugünlerde...
Lütfen ağzınıdan çıkanı kulağınız duysun. Bir kelimeyi bir kaç kere düşünün.
Boş konuşmaktansa hiç konuşmamayı tercih ederim...
Kendinize iyi bakaın, görüşürüz.
of of ayçam! bu tip insanlar çok var tabiki elimizden geldiğince onları uyarmaya devam edeceğiz ama önce hep şunu düşüneceğiz: belkide iyileşmeyebilirler.. :)
YanıtlaSil