Kelimelerin Bittiği Yerdeyim...

Kelimelerin yetmediği yerler var hayatta. Kendimi her zaman çok rahat ifade edebilen bir insan olmama rağmen, ifade güçlüğü yaşıyorum şu anda...

Uğur doğmadan ve büyük dayım şehir dışındayken, annemin ailesinin ilk torunuydum. Dayım benim dayımdı ve kimseyle onu paylaşmaktan hoşlanmazdım. Geceleri uyumadığımda beni sırtına alıp bütün Edirnekapı'yı turlayan O'ydu. Beyazıt'ta çalışırken her öğlen yanına gittiğimizde O'ydu. Anneanneme kaçıp kalmaya gittiğimde gece onunla uyumak isterdim. Kimsenin tabağından, bardağından, çatal-kaşığından hiçbir şey yemeyen ben, dayım için ayrıcalıklar yaratırdım.

İlk plağımı onun pikapında dinledim. Onun yabancı müzik kasetlerini bir hazine gibi saklardım.

İspanyaya gittiğinde onu çok özledim. Çok da kıskandım. Ben de büyüyünce onun gibi istediğim yere gidebilmeliydim.

Evlendiğinde O'nu eskisi kadar sık göremeyeceğim için çok üzüldüm.

Zor zamanlar geçirdi, hayatta kalabilmek için çok çalıştı ama ben çok küçüktüm ve ona yardımcı olamazdım. Çok üzüldüm çünkü o yalnız benim dayımdı. Başkasının değil...

Hayat maalesef bizi yaşlarımız ilerledikçe çok yakın bırakmadı. Fikir ayrılıklarımız yüzünden git gide koptuk birbirimizden. Ama o hep benim için özeldi. Ta ki bundan 3 sene önce kalbimde derin bir hasar bırakana dek... İşte o günden sonra benim için hiçbir ayrıcalığı kalmamıştı. Çok üzüldüm, içim ağladı ama konuşmadım.

En son İstanbul'a gittiğimde, hastanede gördüm onu sadece...

Bundan 30 sene önce, ben doğduğumda dayım 16 yaşındaydı ve 1 hafta sonra babasını kaybetmişti. Onun bugün doğum günü değil ama babasıyla aynı yaşta.

Bu sabah kaybettik O'nu. Sabah 7'de acı acı çalan telefonla aldım haberini...

Huzur içinde yat...