Hayat...

Hayat gerçekten çok tuhaf...

Geçen sene, Düğün Hikayesi'nde bizimle çalışmak istediğini söyleyen Mehmet adında bir fotoğrafçıdan, bir mail aldık. Mehmet, İstanbul'da fotoğrafçılık yapıyordu. Yazdıkları çok samimi gelmişti ve geçen temmuzda İstanbul'da tanıştık. Tek yüz yüze görüşmemizdi bu. Çok samimi ve işini bilen biri olarak tanıdım onu. Özel hayatı ya da kendisi ile ilgili bildiklerim çok azdı...

Bir kaç hafta önce Ankara'ya geldiğine dair bir telefon görüşmesi yaptık ki biz maalesef o tarihte bir kaç çekim için şehir dışındaydık. Bütün aile Ankara'ya taşınmışlardı. Çünkü biricik abisi uzun süredir hastaydı. İstanbul'da yapılacak bir şey kalmamıştı. Gazi Tıp'a yatırmışlar ve ilik nakli için bekliyordu...

İlk fırsatta buluştuk kahve içtik, sohbet ettik, yemeklerimizi yedik uzun ve güzel bir akşam geçirdik hep birlikte...

Hatta geçen gün yana yakıla trombosit aradık onun için. Bulduk da sevgili blogger dostum pippi haşmet sayesinde. Bugün öğlen aradı Mehmet biraz dinlenmiş geliyordu sesi. İlerleyen günler için yine kan ve trombosit ihtiyacımız olabilir dedi...

Ama akşam saat 6 civarı tekrar aradığında hastamızı kaybettik dedi. Sesi çok donuktu. Biliyorum ki yanında kimse yoktu :( Gidebilme imkanım aradığı yerde ise hiç yoktu :(

Hiç tanımadığım birinin yasını tutuyorum bugün...

Yarın sabahtan çıkıp yanına gideceğim, hastanede işleri olacaktır eminim... Belki bir işin ucundan tutabilirim, onlar nereye döneceklerse buradan gitmeden son görevim neyse onu yapabilirim...

Hayat çok tuhaf... Çok kısa ve gerçekten anlamsızlıklarla dolu. Ben bugün hiç tanımadığım bir sanatçının kaybından dolayı yas tutabiliyorsam, lütfen ama lütfen sevdiklerinizin kıymetini yanınızdayken bilin. Onlara SEVDİĞİNİZİ söyleyin. Birbirinizi üzümün sapı, armudun çöpü diye kırmayın. Tamir edilemeyen sonuçlarla başbaşa kalabilirsiniz.

Birbirinizi sevin, ne olursa olsun, kim ne derse desin sevdiklerinize sahip çıkın...

Acımı paylaşan herkese çok teşekkür ederim. Özellikle vefat haberinin hemen üzerine hiçbir şeyden haberi olmadan beni arayan Ful Yaprakları'ma, aşkom'a ve elbette beni, arkadaşım Mehmet'i ve hastanedeki abisini hiç tanımadan çabalayan pippi haşmet'e...

Nurlar içinde yat Serdar...